Petra de Vet (52) is in oktober 2021 bij VTZ Rotterdam begonnen. Ze kent Rotterdam en omstreken als haar eigen broekzak en wilde naast haar werk als chauffeur, haar vrije tijd zinvol invullen. Google leidde haar naar ons!
Hoe ben je bij VTZ Rotterdam terecht gekomen?
Het was augustus 2021. Ik had voor mezelf zoiets van ‘ik wil meer en kan ook meer.’ Ik heb nog vrije tijd en als ik kan en iets vind wil ik mezelf op een andere en nuttige manier inzetten. Dus ben ik gewoon gaan googelen: wat vind ik leuk en wat is er hier in de wijk te doen?
“Laat ik meteen even bellen!”
VTZ Rotterdam kwam in beeld, samen met nog een paar andere organisaties. Dat vond ik eigenlijk heel interessant en ik heb meteen een mail geschreven, mijn telefoonnummer erbij gedaan en de mail verzonden. Binnen 10 minuten werd ik gebeld door oud-coördinator Wil Popma. Ze zat achter de computer, zag mijn mail en dacht ‘laat ik meteen even bellen!’
Ik kreeg een uitnodiging om koffie te gaan drinken bij Het Wapen van Delfshaven, bij mij in de buurt. Zo maakte ik kennis met Wil en Karin Bakker en kreeg ik meer te horen over het werk van VTZ Rotterdam. Niet lang daarna, in september, ben ik de verplichte introductiecursus gaan volgen en werd ik ingezet.
Hoe vind je het om voor deze organisatie te werken?
Ik vind het tot nu toe heel leuk en leerzaam. Soms schrikt een mantelzorger of cliënt van me, ik kan namelijk een beetje te enthousiast zijn in het klaarstaan voor een ander. Op een positieve manier, hoor, maar daar wil ik nog wel wat in veranderen: in september ga ik de training ‘afstemmen op de ander‘, van VPTZ Nederland volgen.
Wat is de mooiste ervaring die je tot nu toe hebt opgedaan tijdens het werk voor VTZ Rotterdam?
Een recente inzet, die zal ik niet snel vergeten. De eerlijkheid die ik terugkreeg omdat ik… te enthousiast was en te dichtbij was gekomen? Natuurlijk is dat pijnlijk om te horen van een ander en ik moest echt even slikken. Dat heeft me ook verdriet gedaan, ik ging daar natuurlijk naartoe met de beste intenties.
“Die ervaring draag ik mee in mijn hart.”
Nu kon ik bij de pakken gaan neerzitten maar dat heb ik niet gedaan. Ik had zoiets van ‘ik kan er voor mezelf ook beter open en eerlijk over zijn’. Ik heb het omarmd en ben ermee aan de slag gegaan. Het is van iets minder moois naar iets heel moois gegaan, een heel goede leerschool en die ervaring draag ik mee in mijn hart. Mijn enthousiasme komt in mijn andere werk heel goed van pas. Dan ben ik de zonnestraal waar mensen van opknappen en waar ze gezellig een praatje mee kunnen maken. Dus dat afstemmen gaat al beter. De ene keer beter dan de andere keer, maar toch!
Waarom koos je voor VTZ Rotterdam en niet voor een hospice?
Bij een hospice zit je vast aan bepaalde dagen en een rooster. Dat is voor mij niet te combineren met mijn werk, mijn rooster verandert nogal eens. Er is ook een deel (zwaardere) huishoudelijke taken, heb ik ooit eens vernomen in mijn omgeving, dat lukt me niet. Ik heb een fysieke beperking en daar houdt VTZ Rotterdam rekening mee. Werktijden kan ik overleggen met de coördinator en de cliënt. Dat is voor mij veel makkelijker want je kunt ieders wensen daarin meenemen: die van de cliënt, mantelzorger en die van mezelf en de coördinator.
Als iemand je vraagt wat voor werk je voor VTZ Rotterdam doet, hoe zou je dat dan omschrijven?
Ik vind het fijn om mensen te ondersteunen in die laatste fase en dan maakt het niet uit hoe oud of hoe jong ze zijn. Dan kan de mantelzorger er even tussenuit om op adem te komen en ben ik er. Het zijn die heel kleine gebaren die ertoe doen, die kleine dingen. Een praatje, kopje theezetten, het hoofdkussen opschudden, voorlezen, belangstelling tonen…
“Ook in je nabije omgeving gebeurt dit.”
Vaak zeggen mensen meteen: dat zou ik niet kunnen. Waarop ik dan zeg: waarom zou je dat niet kunnen, omdat mensen doodgaan? Ook in je eigen nabije omgeving gebeurt dit en daar moet je dan ook mee omgaan. Ik heb al zoveel ervaringen gehad in mijn leven. Mijn eerste man heeft zichzelf van het leven beroofd, toen kwam ik er alleen voor te staan, met een kindje van 3. Dat was een heel heftige periode. Ik verloor mijn vader, moeder en ook mijn zus kreeg het voor haar kiezen. Onze familieband is gelukkig heel sterk. Samen zijn we er bovenop gekomen. En dit heeft allemaal meegespeeld in mijn keuze voor VTZ Rotterdam.
“Dat je begrijpt wat die ander wenst en voelt…”
Laatst zat ik op de taxi met een meneer van 97 jaar en zijn vrouw van 95. Ze zijn al 67 jaar samen. Zijn vrouw was ziek geworden en zij moest naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis zegt: Maar ze is al zo oud, wat wilt u nou? Dat is toch pijnlijk om dat op die manier te horen? Deze meneer wil gewoon zo lang mogelijk met zijn vrouw samen zijn, ongeacht de leeftijd en wat er speelt en dat is wat hij wilde horen. Mensen willen gezien en gehoord worden, dat je begrijpt wat die ander wenst en voelt, bij VTZ Rotterdam en in mijn werk als taxichauffeur. En dat is wat ik wil bieden.